Czym jest DDA?

Terminem DDA określamy Dorosłe Dzieci Alkoholików. Dzieci wychowywane w rodzinach z problemem alkoholowym. Bardzo często są to osoby perfekcyjne.

W rodzinie alkoholowej nic nie jest stabilne. Wszystkie zasady rozsypują się w drobny mak przy każdej sytuacji, kiedy rodzic albo rodzice piją. Taka sytuacja permanentnego kryzysu powoduje poczucie, że system rodzinny staje pod znakiem zapytania. Dzieje się tak, ponieważ jeden albo dwoje rodziców przestaje spełniać emocjonalne potrzeby, bo albo jest nieobecne fizycznie, albo psychicznie – jest w domu, ale pijane. Odczuwana jest ciągła niepewność. Dziecko uczy się zachowań, które często są raniące, krzywdzące, ale pozwalają przetrwać permanentny kryzys.

Żyje w stałym napięciu i stresie. Jest świadkiem kłótni, agresji, często kierowanej przeciwko niemu. Nie rozumie otaczającej go rzeczywistości.

Nie wie, czy bardziej bać się pijącego rodzica, czy czuć złość do tego, który nie pije i pozwala na istniejącą sytuację. Dziecko w rodzinie alkoholowej nigdy nie czuje się pewnie.  Kreuje sobie świat, który jest zagrażający, gdzie bliskie osoby ranią, a ono same jest bezsilne. Dzieci takie doświadczają znacznej emocjonalnej deprywacji.

Często mają zapewnione potrzeby materialne, ale tych najważniejszych - emocjonalnych już zupełnie nie. Uczą się, że wszystko jest od nich ważniejsze, bo przecież rodzina koncentruje się albo na pijącym rodzicu albo na tym, który cierpi z powodu picia tego drugiego. Dziecko pozostaje zepchnięte na drugi plan i zaczyna wierzyć, że ono jest nieważne, że nie wolno mu niczego oczekiwać, że jego potrzeby tylko przeszkadzają w tak ogromnym problemie, jaki istnieje w domu. Mało tego - przejmują rolę rodzica pocieszyciela na siebie. Stają się nadodopowiedzialne, ponieważ sądzą, że muszą zachowywać się jak osoba dorosła, która pomoże rozwiązać problem, a nie jak dziecko, które potrzebuje wsparcia rodzica.

W efekcie dzieci DDA spychają swoje potrzeby i emocje głęboko, ucząc się, jak ich nie okazywać. Nie chcą okazywać siebie, chcą stać się niewidoczne. Starają się być kimś, kogo potrzebuje rodzina. W dorosłym życiu stale przeżywają ową pustkę, myśląc o swojej bezwartościowości nie wierzą, że są w stanie stworzyć zdrową rodzinę, mają trudności w utrzymaniu zdrowej relacji z partnerem. Wierzą w przekonania na swój temat, że są bezwartościowe i niepotrzebne.

Czy można im pomóc?

Jak najbardziej. Praca z DDA wymaga jednak sporej uważności psychoterapeuty i znacznego jego zaangażowania. Pracować jednak warto, ponieważ są to bardzo wartościowe osoby, którym po prostu ciężko jest się odnaleźć w dorosłym życiu, którym trzeba pomóc i nauczyć ich życia od nowa. Praca terapeutyczna wymaga walki z silnym lękiem przed bliskością, ponieważ DDA boją się bardzo odrzucenia. Praca psychoterapeutyczna przynosi rezultaty i osoby są w stanie stworzyć własne, już szczęśliwe rodziny.